Saben a historia do feirante diplomado en Harvard con posgrao en Padrón: “Compro a dous e vendo a cen, e con ese dous por cento, vou tirando”. É posible que o empresario Demetrio Carceller estudara na mesma escola.
Carceller é dono do grupo Damm, accionista en Sacyr e en Pescanova, entre outras; ten un grave proceso xudicial ante a Audiencia Nacional e, aínda que hai unha estraña desimputación recente, xa recorrida, o fiscal anticorrupción e a avogacía do Estado pídenlle catorce anos de cárcere; ademais doutras vías de auga coa CNMV e as que non sabemos.
Damm leva anos no consello de Pescanova, representada por un irmán de Demetrio: foi socio e aliado de Sousa cando lle conveu, cobrou honorarios e dividendos, asinou contas anuais e tragou carros e carretas; e foi despois inimigo a matar de Sousa; pero, como en Pescanova hai tanto que explicar, son moitos os prexudicados que nas súas querelas pediron ao xuíz Ruz a imputación de Carceller. Tal é o punto de partida.
Coñecedor da trampas e amaños, dos que foi partícipe, e do valor real dos activos, Carceller pretende dar en Pescanova un pelotazo histórico: comprar a dous o que vale cen, como o feirante. Convén facer unha explicación para nenos, non tanto polos lectores do Galicia Confidencial, ben capaces de entendelo, a cousa cheira a distancia, senón por algún conselleiro necesitado de dúas tardes de economía con Jordi Sevilla. Vexamos:
Cómo gañar 435 M€ no casino
Activos: o administrador concursal valora Pescanova entre 1600 e 2000 M€ (rangos mínimo/máximo). Tomemos un valor medio prudente de 1800 M€.
Débeda: A débeda total de Pescanova é de 4200 M€, da que 3100 é con máis de cen bancos e 1100 M€ con bonistas e outros acredores.
Carceller propuxo á Banca -como principal acredor ten capacidade para decidir o convenio- unha quita do 90%, é dicir, perdoar a Pescanova 3780 M€ e deixala saneada cunha deudiña de 430 M€.
Si a empresa vale 1800 M€ e logo desa quita queda a deber 430 M€, o valor real sería de 1370 M€. Aquí é onde intervén Carceller coa súa oferta de “poñer” 250 M€ a cambio de quedarse co 51% das accións. De entrada, cunha teórica achega de 250 M€, Damm compraría algo que vale 685 M€ (a metade dos 1370 M€ de valor real), dando un pelotazo directo de 435 M€, e todo iso sen vender un só camarón ou lagostino, senón xogando no casino financeiro. Ademais, adquirindo o 51%, Carceller tería o control total da empresa, iso sábeo calquera: o tiburón quedaríase coa peza enteira, valorada en 1370 M€, gañando en dúas tardes 1120 M€. Un bo pelotazo que sería capaz de entender calquera neno e ata o presidente da Xunta.
Os lectores recordarán que algunha prensa publicou “Damm quédase con Pescanova”, titular mendaz que debería ser “Damm pretende quedarse con…”. Non é o mesmo dicir “déitome con George Cloney” que “gustaríame deitarme con…”
Como bo xogador de póker, Carceller lanzou un farol, usando á prensa adicta, “Damm dá un ultimátum á Banca”, cando máis ben foi ao revés; ten sobado ao actual consello de Pescanova, con Urgoiti á cabeza, arte e parte, que o Xuíz debería apartar do consello por estar incurso en claro conflito de intereses e xa se verá tamén si en presunto delito. De momento, o conselleiro Luís Sánchez Merlo apeouse na primeira estación, antes de que o asunto lle salpique.
O cabreo da Banca
¿Pode a caritativa Banca, que non perdoa un mísero crédito nin a máis humilde hipoteca, incluídas entidades axudadas e rescatadas con diñeiro de todos, perdoar 3780 M€ a unha empresa sen sentar un precedente disparatado? Parece improbable: estaría premiando a pésima xestión duns socios e dun consello de administración (no que se sentaba Carceller) que saqueou a empresa e levouna á ruína, pendentes todos de sentarse no banquiño da Audiencia Nacional. Todos os cidadáns esixiriamos ese mesmo delirio proposto por Urgoiti: unha quita do 90% nas nosas débedas persoais e nas nosas afogadas pymes.
Todo indica que a Banca -que tamén sabe facer números, aínda que nos precedentes de Pescanova se ten columpiado olimpicamente-, dixo basta a Carceller, optando por unha solución transitoria: quedarse de momento á fronte do tinglado, aplicar unha quita do 70% para facer viable o convenio de acredores e, unha vez aprobado o convenio polo Xuíz, desprenderse sen presión das unidades de negocio menos rendibles ou problemáticas.
Co 70% de quita -que seguiría sendo un premio ao roubo e ao saqueo- os números varían. Para un burato de 4200 M€, supoñería condonar 2940 e deixar unha débeda de 1260. É unha opción máis seria e realista que a bicoca de Carceller.
¿Sería viable a futura Pescanova, tras a quita do 70%, con 1260 M€ de débeda? A Banca asume como razoable un coeficiente máximo de endebedamento de catro veces o EBITDA [beneficio bruto sen gastos financeiros]. O administrador concursal estimou o EBITDA de Pescanova en 150 M€: suponse que a empresa podería soportar nos próximos anos e devolver por si mesma unha débeda de 600 M€, polo que, ata 1260 de débeda, habería que capitalizar os 660 restantes: a metade poñeríaa a Banca e a outra metade un grupo inversor, Carceller ou quen leve o gato ao auga. Con ou sen o 51%, é o filo da navalla sobre o que camiñan.
Tamén neste caso a operación segue sendo un pelotazo, aínda que menor: quen adquira o 51% de Pescanova por 330 M€ quedarase con algo que -trala quita e capitalización- segue valendo 1.200 M€ como mínimo. Segue sendo un pelotazo cojonudo, mírese por onde se mire. Este cálculo, que é real, e foinos debuxado desde un banco madrileño partícipe na negociación, vese afectado por continxencias como a probable poxa de Pesca Chile (valorada en torno a 300 M€) e outras, incluídas as xudiciais, pois o Xuíz Mercantil ten a última palabra. Tres grupos de minoritarios, que suman un 10% de accións (Pescanova con nosotros, AEMEC e Plataforma de afectados, representadas polos bufetes Iuris Terra, Cremades e Yvancos), anunciaron xa a solicitude dunha xunta xudicial extraordinaria. Poderán variar as cifras por un sen fin de axustes; o importante é comprender o mecanismo do pelotazo: comprar a dous o que vale cen e, con ese dous por cento, ir tirando.
¿Que pode ocorrer?
Tales son os números fríos, nun escenario de liquidación á baixa; nun escenario de bonanza, as expectativas melloran e Carceller sábeo; a Banca e os demais inversores, tamén. O Xulgado Mercantil abrirá a finais de xaneiro a fase de convenio durante dous meses. Antes de acabar marzo, e antes de que se acabe o diñeiro na caixa, a Banca acordará un convenio cunha quita do 70%, sen entregar o mando a Carceller.
Queda por saber, nesta vergonzosa partida de monopoly, como e en que momento os bonistas van exercer o seu dereito preferente a converter os seus bonos en accións de Pescanova, transformando a súa condición de acredores ordinarios en propietarios.
O Sindicato de Tenedores de Bonos de Pescanova suma 400 M€ de bonos convertibles: xuntos serían de lonxe o primeiro accionista da compañía (cinco veces máis que Damm). O lóxico é que os bonistas -ben asesorados en despachos da City- xoguen a súa baza co convenio de acredores a punto de caramelo, a finais de marzo. Nunha quita do 90%, como quería Carceller, os bonistas perderían 360 M€ quedando acredores por 40 M€, unha risa frouxa. No escenario dunha quita do 70%, perderían 280, que tamén é unha dor. Convertendo os seus bonos en accións, pasarían a ser propietarios desa empresa medio saneada que vale polo menos 1200 M€: é a súa mellor expectativa e os asesores londinienses sábeno.
Tamén ha de sabelo o Xuíz: mentres Carceller -Urgoiti falou xa de despedimentos- mira exclusivamente polos seus intereses, a tutela xudicial que outorga o concurso de acredores obrígalle a salvagardar de modo equitativo os dereitos de todos, incluídos os minoristas.
Un novo consello -desaloxado Carceller de Chapela- coa Banca como accionista de referencia, sequera transitorio, con presenza de bonistas e minoritarios, sería ingobernable e a volta de Pescanova á cotización en Bolsa, cada día máis afastada. Todo iso sen contar coas lousas xudiciais pendentes. Contra pareceres respectables, como o do avogado Yvancos, este cronista considera que a mellor garantía para os afectados pola estafa de Sousa é unha liquidación ordenada, baixo tutela xudicial, cos minoritarios e bonistas dentro, como copropietarios, vixiantes. Só os bonistas e minoristas, con amparo xudicial, poden evitar a outra solución: a liquidación salvaxe que conleva o modelo especulativo do Pelotazo Carceller.
Queda por saber, finalmente, en que contas e paraísos fiscais están os 4200 M€ que faltan na caixa de Pescanova -cuxa condonación imos sufragar todos- e conseguir a súa devolución, metendo no cárcere a quen os roubou: o xuíz Ruz está niso, pero vai con calma.
E tamén está, como en NCG Banco, en Pemex, Navantia e outros desaguisados, a solución Feijóo, que parece consistir en levarlle unhas caixas de lagostinos á Virxe de Lourdes.
Ver en Galicia Confidencial
